Köy / The Village (2004)

Bir korku filmi havasında başlar The Village adlı film, ve uzunca bir süre de öyle devam eder. Bu korku günlük yaşamın içindedir, kimi zaman yersizdir, kimi zaman da tüyler ürpertici…. Oysa, gerçekte olan biten filmin sonunda karşımıza çıkar ve konunun korkunun ötesinde olduğunu hayretle görürüz.

İlk sahnede, bir tabutun başında ağlayan bir baba görürüz, bundan sonraki sahneler de hep bu özel köyün günlük yaşamını anlatır. Bir  grup güzel insanın bir arada olduğu, eski zamanları anımsatan bir yaşamdır gördüğümüz. İmece usul yapılan işler ve paranın olmadığı bir hayatta yaşamaktadırlar. Bu huzur ve rahatlığın yanındaki korku ise çok hafif ama çok keskindir. Bir köşede açan kırmızı çiçekten korkup onu toprağın altına gömen kadınlar, muhafızlar, kırmızı pelerinli bilinmez canlılar, ölümü anlatan sinek vızıltıları, öldürülmüş hayvanlar…

Filmin sonuna geldiğinizde ise aklınızdan artık bambaşka fikirler geçmektedir. 

Yaşadıkları acı dolu yaşama doğacak olan çocuklarını korumak için bir araya gelerek; korkuyu kurgulayan, korkuyu yaratan ve korkuyu bu yaşam sisteminin devam etmesi için zorunlu bir duygu olarak gören, bir grup akıllı insanın yapay köy hayatıdır aslında konu.

Bütün distopik filmlerde olan korku unsuru, genellikle toplum üyelerini korkutarak kolaylıkla yönetmek isteyen üst yönetim tarafından halka uygulanır. Bu filmde ise, korkuya sebep olan kırmızı pelerinliler, üst yönetim diyebileceğimiz yaşlılar grubunun bir yansımasıdır. Bu oldukça akıllıcadır bence, çünkü köyde yaşayanlar şunu düşünürler; korkuyu yaratan yaşlılar (üst yönetim) değil, tam tersine üst yönetim bu korkuya karşı bizi korumak için var. Bu kurgu; Labirent, Fahenheit 451, Açlık Oyunları gibi filmlerdeki yönetim kurgusundan çok daha akıllıcadır çünkü bu filmlerde olanın tersine, The Village filmindeki üst yönetimin kendisi korkutucu değil, korkuyu engelleyicidir. Bu farklılık da anlaşılabilir bir farklılıktır, çünkü köydeki yaşlılar (üst yönetim) esasında paradan uzak ve işbirliğine dayalı, başka bir değişle komün bir sistem kurmaya çalışırken, sistemi bir arada tutacak bir güce ihtiyaç duyarlar, korku da bunu sağlar.

Ancak işler beklendiği gibi gitmez, çünkü bu toplumsal yapıyı kurgularken, kaynak kıtlığını ve sağlık sorunlarını göz ardı ederler. Hastalık ve ölüm başlar ve onlar izole bir köy olarak, dışarıdan destek alamazlar. Bunun ötesinde yaşlılar grubunda, kendisinden sonra gelen çocuğunun ölümünü gören br kişi, muhtemelen sistemi sabote etmektedir, bunu yaparken de, köyün artık dışarıdaki korkutucu yaratıklara karşı güvenli bir yer olmadığı algısını yaratmak için uğraşmaktadır. Böylece, artk insanları sınırdan uzak tutan “Konuşmadıklarımız” denilen yaratıklar, aşılması gereken bir sorun haline gelir.