Çocuklar Sana Emanet (2018): Kabuslar Evi’nden Bu Yana Değişiklik Yok

Çağan Irmak‘ın 13. uzun metrajı olma özelliğini taşıyan “Çocuklar Sana Emanet”, drama soslu korku-gerilim türünde bir film olarak karşımıza çıkıyor. Başrollerinde Engin Akyürek, Şerif Sezer, Osman Alkaş gibi isimleri barındıran yapım, yönetmenin 2006 yılında yaptığı mini-dizi olan “Kabuslar Evi”nin bir nevi devamı niteliğinde olduğunu söyleyebiliriz. Çocuklar Sana Emanet, Del Toro-vari yaratıkları, yavan diyalogları ve hikayeyi aktarmada yaşadığı zorluklarla Çağan Irmak sinemasının en zayıf halkası oluyor.

Eleştirmeye başlamadan önce az da olsa konusundan bahsetmek gerekiyor diye düşünüyorum. İç mimar olan Kenan (Engin Akyürek), eşi (Hilal Altınbilek) ile hafta sonu kaçamağı olarak nitelendirebileceğimiz bir tatil için Assos’a doğru bir yolculuğa başlar. Yolculuk sırasında travmatik bir kaza geçirirler ve o bölgede yaşayan bir çocuk hayatını kaybeder. Kazanın ardından vicdan azabından kurtulamayan Kenan, çocuğun hayaletiyle birlikte başka bir varlığın izlerini de görmeye başlar. Kerem, yine o bölgede yaşayan gözleri görmeyen ama gönül gözü açık olan Zişan (Şerif Sezer) nineden yardım ister. Hikaye buradan sonra “Kendi kötülüğümüzü başkasının gözüyle görebilseydik nasıl olurdu?” sorusunu seyirciye yöneltmeye başlar.

Çağan Irmak’ın çocuk hikayeleri anlatmayı sevdiği herkes tarafından biliniyor. Bu anlamda Babam ve Oğlum (2005), Ulak (2008) ve Dedemin İnsanları (2011) yönetmenin yazıp yönettiği başarılı çocuk hikayeleri olduğunu söyleyebiliriz. Senarist ve yönetmen Çağan Irmak, Çocuklar Sana Emanet ile yine bir çocuk hikayesi anlatmayı tercih ediyor. Fakat saydığım filmler gibi başarılı bir örnek ne yazık ki sunamıyor. Bünyesinde “çocuk tacizi” gibi bir konuyu barındıran ve bunu mistik ögelerle aktaran Çocuklar Sana Emanet filmi hikayeyi anlatışı bakımından yetersiz kalıyor. Mistik ögeler Çağan Irmak için çok da uzak değil aslında. 2006 yılında Kabuslar Evi ve 2009 yılında Karanlıktakiler ile bu konulara fazlasıyla değindiğini görüyoruz. Hakim olduğu mistik ögeleri, bir çocuk hikayesiyle birleştirmekte oldukça zorlanıyor. Ulak’ta (2008) gördüğümüz toplumun gerçek yüzünü başarılı bir şekilde mistik ögelerle buluşmasını Çocuklar Sana Emanet’te göremiyoruz. Bir zemine oturtulamayan hikayesi yavan diyaloglarla da buluşunca film haliyle hayal kırıklığı yaratıyor. Usta oyuncu Şerif Sezer ve kendini belli bir kitleye kanıtlamış olan Engin Akyürek bu yavan diyaloglardan dolayı oldukça düşük performanslar sergiliyorlar. Hatta Şerif Sezer‘in canlandırdığı Zişan karakteri zaman zaman parodiye bile kayabiliyor. Çağan Irmak’ın yazmayı çok sevdiği bir başka detay ise şiveli karakterler. Çocuklar Sana Emanet’te ise bu şiveden nasibini Osman Alkaş alıyor. Anlamsız ve yersiz duran şive, hikayede kendine yer bulamazken oyuncunun da performansını aşağıya çekiyor. Oyunculuklardan bahsetmişken yan rollerde gördüğümüz Ogün Kaptanoğlu ve Alper Düzen gösterdikleri performanslarla oldukça amatör kalıyor. Çağan Irmak’ın hanesine “oyuncu yönetimi” anlamında bir eksi daha yazılıyor.

Türkiye sineması korku türünde hala en iyi örneğini verebilmiş değil lakin Özgür Bakar ve özellikle Can Evrenol gibi yönetmenler bir nebze de olsa korku türünün Türkiye’de yapılabileceğini ve bu konuda bir umudun olabileceğini göstermeye devam ediyor. Özgür Bakar ve Can Evrenol bu tür gelişmelerle filmlerine devam ederken Çağan Irmak, 2006 yılında yazıp yönettiği korku türündeki mini dizisi “Kabuslar Evi”nin üstüne hiçbir şey eklemeden yoluna devam ediyor. Efektleri, Del Torovari yaratıkları ve diyalogları bile bastıran müzikleri ile yeni bir korku filmi vaat etmiyor. Filmin korku olarak adlandırabileceği yerleri yer yer komediye bile kaçabiliyor.

Yerli dizi kalitesinde olan görüntüleriyle, görüntü yönetmenliğinin Gökhan Tiryaki’ye ait olması oldukça şaşırtıcıyken final sahnesinde Dubrovnik tanıtım reklamına dönüşen sekansıyla oldukça hayal kırıklığı yaratıyor. Hikayesini aktarmada da güçlük çeken Çocuklar Sana Emanet, Çağan Irmak’ın en zayıf filmi olmaktan kendini alıkoyamıyor.