Ema (Venezia 76 Competition)
Merkezine dansçıları alan film dans sahneleri ve esas hikâye olarak ikiye ayrılıyor zaman zaman. Bu da Ema‘yı Pablo Larraín‘in son dönemdeki en dağınık filmi yapıyor bana kalırsa. Filmdeki temel sıkıntı ise kurgudan kaynaklanıyor. Ayrıca Larraín’in hikâyeyi tam olarak anlatmak için birkaç monoloğa güvenmesi de pek iyi işaret değil. Gael García Bernal‘in monologlardan birini sunuşu bunu biraz telafi ediyor çünkü film boyunca iyi olan oyunculuğu burada zirve yapıyor. Ancak Larraín esas hedefini bu monologlarla vermek yerine yapmak istediğini filmin geneline yayabilseymiş ortaya çok daha iyi bir film çıkarmış. Filmdeki dans sahneleri, kullanılan neon ışıklar ve müzikler nedeniyle Gaspar Noé’nin son filmi Climax‘i andıran Ema, yönetmenin son yıllardaki en zayıf filmi. 7/10