The Grandmaster (2013): Wong Kar-Wai Usulü Kung Fu

Filmografisinde Hong Kong’un her yerine sinmiş aşka dair filmler barındıran Wong Kar-Wai. 2013 yılında çıkmış son filmi The Grandmasters‘da farklı sularda yüzmeyi tercih ediyor. Başrollerinde Donnie Yen’in oynadığı Ip Man (2008) ile adını duyduğumuz ve az çok tanıma fırsatı bulduğumuz Wing Chun Kung Fu dövüş sanatını ve ustalarını merkeze alan bir yapım The Grandmasters. Ana karakterimiz Ip Man. Ama bu kez farklı tonlarda bir film ile karşılaşıyoruz. Ne bir dövüş sanatı güzellemesi ne de Kar-Wai’nin alışık olduğumuz dokunuşlarının rüzgârı esiyor.

Usta Gong Japonya işgaline maruz kalan Çin’de en azından kuzey ve güney dövüş sanatlarını birbirleriyle harmanlama görevini üstlenmiştir. Usta Gong’un emeklilik zamanı gelmiştir. Emekliliğini Çin’in güneyindeki Gol Pavillion adlı bir genelevde düzenlenecek törenle nihayete erdirecektir. Bu törenin diğer amacı ise büyük ustanın kendi yerine geçecek vasisini seçmektir. Bu göreve aday olan kişiler vasi olmaktan çok ustanın “64 El” tekniğini öğrenmek istemektedir. Bu vasilerden ayrı olarak bu tekniğin bir tek mirasçısı vardır. O da Usta Gong’un kızı Gong Er. Film Ip Man’in odağa almayıp Gong Er’in babasının intikamını alma uğraşını konu alıyor. Ip Man’in filmdeki hikâyesi ise sürekli Gong Er’in hikâyesi ile kesişerek bütünlüklü diyebileceğimiz bir yapım ortaya çıkıyor.

Posterinden, karakterlerinden dövüş sanatı Kung Fu’ya dair bir yapım beklentisi veren The Grandmaster yönetmen Wong Kar-Wai’den nasibini alıyor. Diğer filmlerinde Hong Kong’un kaotik yapısını sakinleştirmek için kendine özgü slow-motion tekniği kullanan, sahnelerin uzunluğundan tasarruf eden kısaca kendine has bir tarzı olan yönetmen hünerlerini bu filmde de gösteriyor. Dövüş sahneleri filmin karar mekanizması olsa da en incelikli yerler yönetmenin aşkı şiirsel olarak yansıttığı kısımlar olarak öne çıkıyor.

The Grandmaster takibi zor Wong Kar-Wai filmlerinden bir tanesi. Ip Man ana karakter gibi dursa da ön planda durmuyor. Gong Er’in hikayesi çoğu zaman ana hikâyenin önüne geçiyor. Film aynı zamanda yönetmenin en yüksek bütçeli filmi olarak dikkat çekiyor. Yakalanan sahneler ve renkler filmin görüntü yönetmeni Phillippe Le Sourd’un başarısı. Bu başarı Oscar adaylığı getiriyor ama ödülü Gravity filmiyle aday olan Emmanuel Lubezki’ye kaptırıyor.

Yapım benim nezdimde de genel seyirci nezdinde de insanların kalbinde yer tutan bir Wong War-Kai filmi değil. Ne oyunculuk ne kurgu olarak bir şeyleri başarıyor ya da bir şeylerin üstüne koyuyor. Fakat eski filmlerinde deneysel olarak yaptığı çoğu şey burada daha çok olgunlaşıyor. Yapım, teknik işçilik olarak kendini göstermesini biliyor.